Lubię gry logiczne, w których trzeba troszkę pogłówkować. Tetragon to dwuwymiarowa gra logiczna osadzona w świecie o kształcie kwadratu, którego ściany mogą nagle zmienić położenie, poprzez obrót o 90 stopni zmieniając siłę grawitacji. Na pierwszy rzut oka Tetragon to urocza, niewielka niezależna platformówka logiczna, która wygląda jak interaktywna bajkowa książka, jednak aspekty techniczne gry skutecznie odbierają doznania z gry. Ale po kolei.
Piękny bajkowy świat skażony złą energią
Świat Tetragon był kiedyś pokojowym królestwem jak głosi historia, zanim stworzenie karmione złą energią zdołało zniszczyć TetraGen i pogrążyć świat w chaosie. Potwór został uwięziony, ale szkody zostały już wyrządzone, co zaowocowało niesamowicie pięknym, ale niekompletnym światem, w którym się znajdujesz.
Grasz jako Lucios, drwal, który szuka swojego zaginionego syna. Podczas eksploracji świata Tetragonu spotkasz go kilka razy w formie duchowej. Lucios musi przemierzać pofragmentowany świat, jednocześnie zbierając kawałki TetraGenu. Tajemnicza istota poprowadzi Cię przez Twoją przygodę, ale nie jest tak godna zaufania, jak się wydaje.
Jak wspomniałem wcześniej, obracanie świata o 90 stopni jest kluczową cechą gry, ale to nie jedyna sztuczka, którą Lucios ma w zanadrzu. W trakcie gry zdobywasz tajemniczą potężną latarnię i będziesz mógł również przesuwać różnego rodzaju filary (lub wieże), aby znaleźć drogę do wyjścia.
Nierówna złożoność poziomów
Samo założenie łamigłówek opartych na puzzlach nie jest złe. Są intrygujące i czasami mogą być dość trudne na pierwszy rzut oka. Trzeba nieźle się nagłówkować, by wykonać wszystkie kroki we właściwej kolejności, aby kontynuować.
Niektóre wieże to proste kamienne filary, podczas gdy inne będą płonąć , gdy powoli powrócą do swojej domyślnej pozycji, chyba że znajdziesz sposób, aby je zablokować. Możesz wybrać, którą wieżę chcesz przenieść, używając zderzaków na kontrolerze, jednak jest to niezgrabny proces, ponieważ wydaje się, że nigdy nie zaczynasz od filarów znajdujących się najbliżej ciebie i często są to te, które musisz przenieść. Problemem gry (i nie jedynym, o czym za chwilę) w mojej ocenie jest złe wyskalowanie. Są poziomy, że wystarczy spojrzeć na planszę, by wiedzieć, co masz robić by przejść dalej. Minuta i po sprawie. Zaś inne poziomy mogą być dość trudne i mogą spowodować odrzucenie gry. Bywało, że w początkowej fazie gry zatrzymałem się naprawdę na długi okres czasu i nie wiedziałem, co mam robić. Na szczęście zrobienie przerwy w grze i odświeżenie umysłu pomaga w takich przypadkach.
Drugim zastrzeżeniem co do trudności etapu to finałowa walka. 95% samej gry opiera się na zagadkach i rozwiązywaniu ich. A nagle dostajemy rozgrywkę opartą na zręczności i to całkowicie wybija z rytmu. Ostatecznie powiedziałbym, że gra jest umiarkowanie trudna.
Kulejące sterowanie oraz inne aspekty techniczne
Największą bolączką w tej grze jest sama interakcja z obiektami oraz sterowaniem. Jest to jedne z najbardziej frustrujących sterowań obiektami w grze, jakie miałem okazję zagrać i prawie całkowicie zrujnowały moje wrażenia z gry. Poruszanie się naszą postacią to ćwiczenie z frustracji. Naciśnięcie przycisku kierunku wydaje się mieć 50% szans na zrobienie czegokolwiek, a nawet jeśli to działa, zwykle występuje bardzo zauważalne opóźnienie. Bardzo rzadko porusza się niemal natychmiast, ale to zdecydowanie wyjątek od reguły. Częściej łapałem się na tym, że trzymałem przycisk przez kilka sekund, nic się nie dzieje, i musiałem naciskać go kilka razy, aby coś się stało.
Obejmuje to również przesuwanie filarów czy wież; przechodzimy przez dostępne słupki ze zderzakami, zanim użyjemy prawego drążka, aby je przesunąć. Wyróżnienie, które pokazuje, na którym filarze się znajdujemy, jest równie opóźnione, a my nie jesteśmy w stanie poruszyć postacią podczas przesuwania filarów.
Kilka razy utknąłem w powietrzu, gdy próbowałem zmienić poziom czy wskakując na słupek wlazłem w teksturę i nie mogłem nic zrobić, co oznaczało, że za każdym razem musiałem zaczynać od nowa. Pewnego razu, gdy odwróciłem świat, grawitacja nie poruszała się wraz z nim, co oznaczało, że spadłem, bokiem. Efekt? Rozgrywka od nowa.
Głównym problemem jest jednak ostatni boss w Tetragon. To najbardziej irytujący etap gry. Jesteś ostrzeliwany za pomocą wiązek energii żywiołów i musisz szybko przesuwać wieże, aby się bronić, i odbijać strzały z powrotem we wroga, aby go uszkodzić. Jednak trzeba to robić wiele razy i z niezwykłą dokładnością. Scena będzie również wielokrotnie obracana, całkowicie zmieniając krajobraz i narażając cię na atak. Jeśli potrafisz myśleć wystarczająco szybko, aby upewnić się, że obrażenia od upadku po obrocie mapy cię nie zabiją, po prostu miej nadzieję, że nie zostaniesz zmiażdżony przez luźne kamienne filary. Jeśli raz zostaniesz trafiony przez którekolwiek z tych zagrożeń, umrzesz. Jest to wystarczająco trudne, a jak dodasz do tego problemy ze sterowaniem i responsywnością gra staje się całkowicie frustrującym spotkaniem, które oznacza, że dość przyjemna gra kończy się kwaśną miną. Niektórzy mogą po prostu odpuścić tę grę i więcej do niej nie wrócić. Ten ostatni etap naprawdę nie pasuje do reszty gry.
Podsumowanie
Tetragon to naprawdę atrakcyjna platformówka logiczna, ale nie pozbawiona zgrzytów. W większości jest to przyjemna rozgrywka, jednak ostateczny boss ujawnia problemy ze schematem sterowania, a narastająca frustracja może zadecydować o końcowym odbiorze gry. Układy puzzli są sprytne i często wymagają pewnej logiki, która na pierwszy rzut oka wydaje niemożliwa. Jest tylko jedno rozwiązanie poziomów (na szczęście) i dobrze radzi sobie z miłym uczuciem, że rozgryźliśmy to tak, jakbyśmy byli jedynymi, którzy to zrobili. Jest też nostalgiczna opowieść o ojcu szukającym syna. Lecz to wyważenie jest za słabe – frustracja wygrywa z całą resztą gry.
PLUSY:
- ładny design gry;
- dość przyjemne łamigłówki dające satysfakcję
- kolorowy świat
MINUSY:
- tragiczne sterowanie!
- błędy w grze (tekstury, brak reakcji itp);
- końcowy boss
