Pamiętam doskonale, że w polskiej telewizji można było oglądać serial ” Północ-Południe” z Patrickiem Swayze. Moi rodzicie byli niesamowitymi fanami tej telenowelki, więc gdy w pudle z dyskietkami do mojej Amigi odnalazłem nośnik z nabazgranym tytułem „North & South”, byłem święcie przekonany, że będzie tam występował wspomniany aktor.
Jak wiadomo, gra z serialem miała wspólną tematykę Wojny Secesyjnej i nic poza tym. I bardzo dobrze.
North & South miał komiksowy, trochę głupkowaty sztafaż. To oczywiście nie dziwi, ponieważ produkcja Infogrames oparta była na na francuskim komiksie właśnie. Oprawa graficzna była bardzo charakterystyczna i zapadająca w pamięć.
W grze zaszyto kilka różnych mechanik, co powoduje problemy klasyfikacyjne. Zadaniem gracza było pokonanie przeciwnika, który zajmował punkty na mapie Stanów Zjednoczonych. Do tego potrzebne były środki, które zdobywaliśmy opanowując stacje i linie kolejowe. Za pieniądze mogliśmy wystawiać nowe jednostki wojskowe, które przemieszczaliśmy na mapie i niszczyliśmy wrogów podczas starć i bitew.
Każdy z tych elementów charakteryzował się innego rodzaju rozgrywką. Opanowywanie stacji kolejowych oraz przejmowanie pociągów to była niemal klasyczna do bólu platformówka. Poruszaliśmy postacią żołnierza skacząc po platformach, unikając wrogich strzałów i eliminując przeciwników. Naszym celem był zwykle koniec pociągu lub flaga we wrogim obozie. Zarządzanie mapą, poruszanie się po mapie, przejmowanie wrogich punktów i planowanie potyczek to bardzo prosta strategia, a same potyczki armii to zręcznościówka. Gracz obsługiwał jednocześnie kawalerię, artylerię i piechotę i na samym początku muszę przyznać, że to sprawiało najwięcej kłopotu. Jednak dobra obsługa armat zwykle wystarczała aby rozstrzygnąć losy bitwy już na początku. Zabawa kończyła się po opanowaniu całej mapy USA.
Rozgrywka w North & South była świetna. Krótkie sesje pozwalały na szybką zabawę, a satysfakcja płynąca z tejże była bardzo wysoka. Fakt, że gra ukazała się w 1989 roku i wciąż jest bardzo grywalna, wzbudza jeszcze większy szacunek dla twórców.
Z niejakim zdziwieniem przyjąłem informację, że w zeszłym roku pojawił się remake North & South (również na Xboksy), ale z racji tego, że przeszedł bez echa nie sądzę, by był warty uwagi. Oceny na Metacriticu wskazują, że mamy do czynienia z co najwyżej średnią produkcją, ale z ostatecznymi ocenami należy się wstrzymać do czasu, aż sami spróbujemy w to pograć.
Co za tym idzie nostalgia powiewająca sztandarem North & South jest wciąż mocna i od czasu do czasu miewam ochotę na ekranowy powrót do czasów wojny secesyjnej.
